Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, η αρχαία Ελλάδα, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας έχουν την... τιμητική τους! Παγίως εκεί προστρέχουμε, όταν θέλουμε να σχολιάσουμε επικριτικά τη μη συμμετοχή στα κοινά.

Πόσες φορές έχουμε πει και ακούσει ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από τον όρο «ιδιώτης», που αναφερόταν στον άνθρωπο ο οποίος δεν ενδιαφερόταν για τα κοινά της πόλης του. Αλλά και πόσες φορές δεν έχουμε ανατρέξει στον «Επιταφιο Λόγο», όπου ο Περικλής αναφέρει: «Είμαστε ο μόνος λαός που όποιον δεν αναμειγνύεται καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο». Πόσοι μνημονεύουν τον Αριστοτέλη που θεωρούσε τον άνθρωπο «φύσει πολιτικόν ζώον», γεγονός που σημαίνει ότι όποιος ζει εκτός πολιτικής κοινωνίας είναι είτε θηρίο είτε θεός. Αλλά και πόσοι δεν έχουν ακούσει ότι ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» σημείωνε ότι η καταδίκη του ανθρώπου που δεν ασχολείται με τα κοινά είναι να τον κυβερνούν κατώτεροί του...

Ομως, ούτε η αναδρομή στους αρχαίους προγόνους ούτε οι αφορισμοί τους στάθηκαν ικανοί λόγοι για να αποτρέψουν την αποχή από τις εκλογές. Ιδίως στις τελευταίες αναμετρήσεις, από το 2019, η αποχή έχει ξεπεράσει το 40%, φθάνοντας σε ύψη-ρεκόρ τον Ιούνιο του 2023 με 46%. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ασχέτως του πόσοι πήγαν στις κάλπες και πόσοι απείχαν, το πραγματικά κρίσιμο αποτέλεσμα υπήρξε: Είχαμε και νικητές και ηττημένους, αναδείξαμε και ευρωβουλευτές και κυβερνήσεις.

Η άποψη «απέχω για να στείλω μήνυμα» μπορεί να ακούγεται κατανοητή, αλλά είναι εύκολη. Στο τέλος θα υπάρξει αποτέλεσμα, το οποίο εκείνος που απέχει δεν επηρεάζει. Αρα δεν έχει το δικαίωμα ούτε στον «πανηγυρισμό» αλλά ούτε και στην «γκρίνια».

Το μοναδικό μήνυμα που μπορεί να στείλει κάποιος είναι με την ψήφο του. Με τη φωνή του. Οχι με την αποχή και τη σιωπή του.